Partyturę swojej pierwszej symfonii wysłał Dvořák na konkurs kompozytorski do Lipska, sukcesu nie odniósł, a partytury już nigdy więcej nie zobaczył i przez resztę życia uważał dzieło za zaginione, nie widząc, że jeszcze w 1882 roku została ona zakupiona przez czeskiego studenta noszącego takie samo jak kompozytor nazwisko, że zostanie ujawniona przez spadkobierców w parę lat po śmierci owego studenta, noszącego imię Rudolf, który w międzyczasie został założycielem czeskiej orientalistyki i rektorem Uniwersytetu Karola.
Zapytany jak zareagował na stratę symfonii, w końcu najważniejszego ze swoich dotychczasowych dzieł, kompozytor odpowiedział po prostu: – Napisałem nową.
W ten sposób doszło do niezwykłej w tej epoce sytuacji, że jeden kompozytor napisał dwie wielkie (w zasadzie najdłuższe, jakie w ogóle skomponował) symfonie w jednym roku. II Symfonia w roku 1887 doczekała się nowej wersji, w której dziś jest znana, oraz jedynego za życia swego twórcy wykonania w roku następnym.
W dziele słychać, tak jak w poprzednimi inspirację dziełami Beethovena, tym razem nie Eroiki i V, ale raczej Pastoralnej oraz wpływy muzyką Richarda Wagnera. W zachowanej wersji jawi się jako dzieło dużo bardziej dojrzałe od swej poprzedniczki, choć przypomina ją bogactwem i niezwykłą potoczystością myśli melodycznych i atrakcyjną rytmiką o niepodważalnie czeskim charakterze. Szczególną ozdoba dzieła jest część wolna o charakterze rozbudowanego nokturnu, ale i w szybszych częściach czuć już ząb i talent kompozytora, który w przyszłości miał zostać jednym z największych mistrzów swojej epoki.
Spotkanie odbędzie się 7 lutego 2019 r. (czwartek) o godzinie 18:00 w Bibliotece Miejsko-Powiatowej (II piętro klatki schodowej na prawo od głównego wejścia).
