„MIĘDZY MIEJSCAMI”
Reżyseria: Sofia Coppola
Hollywoodzki gwiazdor Johnny Marco (Dorff) mieszka w dekadenckim hotelu Chateau Marmont. Jeździ czarnym ferrari, ma nieograniczony dostęp do wszelkich używek, a wokół niego kręci się pełno dziewczyn gotowych spełniać jego kaprysy. Nieoczekiwanie w życie tabloidowego celebryty wkracza jedenastoletnia Cleo (Fanning) – córka Johnny’ego z małżeństwa, które dawno się rozpadło. To dzięki niej Johnny odkrywa, jak pusty i nieciekawy jest świat, w którym się obraca. Czy znajdzie w sobie siłę, by to zmienić?
Tym razem bohaterowie Sofii Coppoli gubią nie słowa, a sens życia. Ale, jak to u młodej reżyserki bywa, strata idzie w parze z odkupieniem. Johnny’ego Marco, hollywoodzkiego blazera, celebrytę i aktora (w takiej właśnie kolejności), trawi pogłębiający się kryzys tożsamości. Co zrobić, gdy materialne nasycenie nie jest już w stanie zagłuszać duchowej pustki? Marco jest do konfrontacji z nadchodzącą falą przygotowany znacznie gorzej, niż pokrewny mu bohater „Między słowami”. Chałturzący w Tokio aktor Bob Harris miał wrodzoną autoironię Billa Murraya, podczas gdy Marco zmagać musi się z apatią sprowadzonego z przedwczesnej emerytury Stephena Dorffa, gwiazdora nieco dziś podupadłego i zapomnianego.
„SEZON NA KACZKI”
Reżyseria: Fernardo Eimbcke
iedziela, jedenasta rano. Flama i Moko to dwójka czternastoletnich przyjaciół. Mają wszystko, czego potrzeba, żeby przetrwać kolejną, nudną niedzielę: chatę dla siebie, gry wideo, magazyny porno, coca-colę i pizzę.
Niestety, dostawca prądu, sąsiadka Rita, Ulises-dostarczyciel pizzy, gra komputerowa „Madrid-Machester”, ciasto czekoladowe i straszny obrazek kaczki rujnują dobrze zapowiadający się dzień.
Stopniowo wyłaniają się prawdziwe problemy: rozwód rodziców, samotność, mylenie nastoletniej przyjaźni z miłością i wkradające się dorosłe życie.
„Zawsze będę wolał kawałek dobrze upieczonego chleba zamiast trzy warstwowego, fantazyjnego ciastka z polewa lukrową, udekorowanego owocami i ozdobami z marcepanu”. Fernando Eimbcke używa tego porównania opowiadając, że jego filmy to kino artystyczne a nie komercyjne. Reżyser chce robić filmy, w których odwołuje się do pewnej „pierwotności” – chce łączyć kolejne sceny, jedna za drugą i dopiero wtedy nadawać im sens.
W swoim błyskotliwym debiucie reżyser Fernando Eimbcke nie okazuje swoim bohaterom pogardy. Zachęca widza, aby traktował ich z szacunkiem i współczuciem, gdy ci odsłaniają na ekranie swoje intymne tajemnice: przyprawiającą o gęsią skórkę inicjację seksualną czy poszukiwanie własnej tożsamości. Musimy też odkryć, co symbolizuje jedzone przez nich ciasto i kiczowaty obrazek przedstawiający kaczkę. Ten ostatni to w pewnym sensie również metafora całego filmu: im głębiej w niego wejrzysz, tym bardziej cię wciągnie.
Desson Thomso, Washington Post
„MAMAS & PAPAS”
Reżyseria: Alice Nellis
Opowieść o radościach i trudach rodzicielstwa, opowiedziana przez pryzmat czterech wzajemnie przeplatających się historii. Adopcja, aborcja, sztuczne zapłodnienie – egzystencję bohaterów naznaczają myśli o dzieciach i chęć lub niechęć wobec doświadczenia rodzicielstwa. Dla jednych los jest okrutny, bo choć się starają, czeka ich jedynie frustracja, inni natomiast nie potrafią skorzystać z boskiego daru. Są też imigranci, którzy z przyczyn finansowych zostają zmuszeni, by oddać malucha do adopcji. Klamrą dla całości jest historia kobiety, której nieoczekiwanie zmarło dziecko. Alice Nellis przygląda się zachowaniom różnych osób w diametralnie odmiennych sytuacjach i tworzy słodko-gorzką opowieść o ludzkich pragnieniach i słabostkach.
Film składa się z czterech opowieści – „Ciąża”, „Aborcja”, „Adopcja” i „Ocean”. Nellis zastosowała tu nową technikę chcąc sprawdzić jak trudne i skomplikowane kwestie zostają sprowadzone do, jak sama o nich mówi „ jednych z najbardziej naturalnych, jakie jesteście sobie w stanie wyobrazić”. Reżyserka przekazała obsadzie scenariusz bez żadnego dialogu. W zamian za to zaproponowała aby zagłębili się w emocje, motywacje i cechy charakterów granych przez siebie postaci oraz zrobili notatki z najważniejszymi informacjami potrzebnymi do wykorzystania ich w danych scenach. Jest to próba wygenerowania wysokiego poziomu realizmu. Nellis często kierowała aktorami w scenach, w których nie mieli pojęcia co się dalej wydarzy. Z tego powodu wiele scen, powstało podczas pierwszego ujęcia, bez niekończących się powtórzeń, charakteryzujących współczesną kinematografię.
Styl kręcenia przypomina filmy Krzysztofa Kieślowskiego czy Alejandro González Iñárritu. Wszystkie historie w filmie są połączone nie tylko sytuacyjnie, ale również poprzez zabiegi techniczne. Sceny zmieniają się wraz z rozwiązaniami poszczególnych watków, odsłaniając tajemnice i szczegóły poprzednich historii. Jest to bardzo rzadkie, kiedy poszczególne opowieści splecione są w jedną tragiczną historię. Zastosowanie takiej techniki świadczy o wysokim poziomie filmu.
(…) Sytuacje dnia codziennego przedstawione są jako unikalne i wyjątkowe, poprzez szczegółową analizę tego co znaczy być rodzicem.
„KIEŁ”
Reżyseria: Giorgos Lanthimos
Kieł to jeden z najbardziej oryginalnych, słynnych i nagradzanych greckich filmów ostatnich lat, nominowany do Oscara w kategorii „Najlepszy film nieanglojezyczny”. Film wzbudził olbrzymie zainteresowanie zarówno na arenie międzynarodowej (Nagroda Krytyki oraz Nagroda Prix de la Jeunesse dla Yorgosa Lanthimosa na festiwalu w Cannes), jak i lokalnej.
Każda rodzina ma swoją tajemnicę, pytanie tylko jak silnie ją skrywa. Z pozoru idealna i szczęśliwa rodzina. Matka i ojciec w średnim wieku mieszkają wraz z trójką nastoletnich dzieci – synem i dwoma córkami – na obrzeżach miasta, w luksusowej willi z basenem i ogrodem. Otoczona wysokim murem posiadłość jest oddzielona od reszty świata, a dzieci nie wychodzą poza jej mury. Rodzice twierdzą, że kryją się tam poważne niebezpieczeństwa, a jednym z nich jest… kot, którego można odstraszyć szczekaniem.
Gdy wypadnie kieł, dzieci opuszczą dom. Tymczasem uczą się, bawią i uprawiają sport na terenie domu, ale język, jakim się posługują, nie przystaje do rzeczywistości. Autostrada to dla nich silny wiatr, telefon oznacza sól, zombie to z kolei mały żółty kwiatek, a morze znaczy krzesło. Latające na niebie samoloty traktują jak zabawki, a wieczorem słuchają płyt Franka Sinatry, bo rodzice twierdza, że jest ich dziadkiem.
Dzieci żyją w kompletnej izolacji i nie mają kontaktu ze światem zewnętrznym. Nie korzystają z telefonu, nie oglądają telewizji, nie mają również dostępu do komputera. Wszystkie potrzeby zaspakajają w ramach domu, a raz w tygodniu ojciec przywozi ze sobą Christinę – pracownicę ochrony fabryki, w której sam pracuje, aby ta zaspokoiła seksualne potrzeby syna. Gdy jednak Christina przekazuje jednej z sióstr kasetę video z filmem Rocky, wzbudza w niej nieufność, czy świat na pewno wygląda tak, jak twierdzą rodzice. A stąd już tylko mały krok do sprzeciwu, buntu i nieoczekiwanych w skutkach reakcji…
