Granice miłości”, 2010.06.07, godz. 19.00
„Była sobie dziewczyna”, 2010.06.14, godz. 19.00
„Nic osobistego”, 2010.06.21, godz. 19.00
„Co nas kręci, co nas podnieca”, 2010.06.28, godz. 19.00
Wszystkie projekcje w KCK przy ul. Katedralnej 18.
„GRANICE MIŁOSCI”
65. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji
Nagroda Marcello Mastroianniego Jennifer Lawrence
reżyseria: Guillermo Arriaga
Guillermo Arriaga, uznany na arenie międzynarodowej autor scenariuszy do Babel, 21 gramów i Amores Perros, zrealizował kryminalny dramat GRANICE MIŁOŚCI, film o kobiecie na krawędzi, która wybiera się w emocjonalną podróż w przeszłość do przełomowego momentu w życiu. Zdobywczyni Oscara, Charlize Theron gra rolę Sylvi, pięknej menedżerki restauracji, której chłodna, profesjonalna powierzchowność kryje seksualną burzę. Kiedy nieznajomy mężczyzna z Meksyku konfrontuje ją z jej tajemniczą przeszłością, Sylvia wyrusza w podróż w czasie i przestrzeni, spotykając po drodze szereg osób, które różni od siebie niemal wszystko nie licząc zmagań z własnym uczuciowym przeznaczeniem.
W Meksyku, młoda dziewczyna, osierocona przez matkę, Maria (Tessa Ia) wiedzie szczęśliwe życie z ojcem i jego najlepszym przyjacielem do czasu, aż tragiczny wypadek wszystko zmienia. W przygranicznym meksykańskim miasteczku Las Cruces, dwoje nastolatków, Mariana (Jennifer Lawrence) i Santiago (JD Pardo), odnajdują miłość w obliczu nagłej śmierci swoich rodziców. W porzuconej przyczepie, gospodyni domowa Gina (zdobywczyni Oscara Kim Basinger), rozpoczyna namiętny romans, który wepchnie Sylvię i innych na kolizyjny kurs z wybuchową siłą zakazanej miłości.
„BYŁA SOBIE DZIEWCZYNA”
Oscary 2010
Nominacja Film Finola Dwyer, Amanda Posey
Nominacja Aktorka Pierwszoplanowa Carey Mulligan
Nominacja Scenariusz Adaptowany Nick Hornby
Złote Globy 2010
Nominacja Najlepsza Aktorka w Dramacie Carey Mulligan
Rok 2009
Sundance 2009
Zwycięzca Nagroda Publiczności – Międzynarodowy Konkurs Dramatyczny Lone Scherfig, Nick Hornby
Zwycięzca Nagroda Za Zdjęcia – Międzynarodowy Konkurs Dramatyczny John de Borman
reżyseria: Lone Scherfig
Jest rok 1961. Atrakcyjna, bystra, 16-letnia Jenny (Carey Mulligan) z Twickenham wkracza w wiek kobiecy słuchając Juliette Greco i marząc o wyrafinowanym życiu skąpanym w dymie Gauloise’ów. Czuje się stłamszona przez monotonię wypełniającą jej każdy dzień i nie może się doczekać, aż będzie dorosła. Jest pilną uczennicą i osiąga świetne wyniki we wszystkich przedmiotach, z wyjątkiem łaciny, która – o czym jest przekonany jej ojciec – ma jej zagwarantować studia na Uniwersytecie Oksfordzkim. Pewnego dnia na scenę wkracza cokolwiek niestosowny zalotnik – trzydziestoparoletni David (Peter Sarsgaard). Jest błyskotliwy, obyty i z miejsca przyćmiewa jąkliwego, szkolnego adoratora Jenny – Grahama (Matthew Beard). Ku jej zdziwieniu, udaje mu się oczarować nawet jej konserwatywnych rodziców Jacka (Alfred Molina) i Marjorie (Cara Seymour). Bez trudu przezwycięża on instynktowne obiekcje, jakie pierwotnie żywili względem jego wieku i żydowskiego pochodzenia. David niezwłocznie wprowadza Jenny w olśniewający świat koncertów w filharmonii i kolacji z jego atrakcyjnym przyjacielem i wspólnikiem Dannym (Dominic Cooper) oraz jego piękną, lecz próżną dziewczyną Helen (Rosamund Pike). Tradycyjna edukacja Jenny idzie w zapomnienie, a rolę jej nauczyciela przejmuje David, wożący ją prosto ze szkoły na aukcje dzieł sztuki i do klubów nocnych. Pod pretekstem spotkania z C.S. Lewisem, David – wraz z Dannym i Helen – zabiera Jenny na weekendową wyprawę do Oksfordu. Następnie, przy pomocy misternej sieci pochlebstw i kłamstw, udaje mu się przekonać jej rodziców, by pozwolili mu zawieźć ich jedynaczkę na jej siedemnaste urodziny do Paryża, na przyzwoitkę proponując swoją „ciocię” Helen. Jack i Marjorie nie wiedzą jednak, że Jenny postanowiła już, że tam właśnie straci dziewictwo. W momencie, gdy rodzinne marzenie o wysłaniu genialnej córki do Oksfordu wydaje się być na wyciągnięcie ręki, Jenny ulega pokusie innego rodzaju życia. Wątki pozostałych dwóch osób – również autentyczne – zostały zagrane przez profesjonalnych aktorów. Stało się tak, ponieważ dwaj bohaterowie nie chcieli ujawniać swojego wyglądu (nawet w formie postaci animowanej) i brzmienia głosu.
„NIC OSOBISTEGO”
2009 – MFF w Locarno – Nagroda Główna w kategorii Najlepszy Debiut, Nagroda FIPRESCI, Wyróżnienie Specjalne Jury Ekumenicznego,
Srebrny Leopard, Nagroda Młodzieżowego Jury
2009 – Marrakech Film Festival – Najlepsza Aktorka
2009 – Niderlands Film Festiwal – nagrody główne w kategoriach Najlepszy Reżyser, Najlepsze Zdjęcia, Najlepszy Film, Najlepszy Dźwięk,
2009 – Sevilla Film Festival – nagroda Silver Giradillo
reżyseria: Urszula Antoniak
Młoda, zbuntowana Holenderka wędruje przez Irlandię. Cieszy się samotnością, której przybyła szukać w surowym krajobrazie Connemary. On jest mężczyzną w kwiecie wieku, który żyje samotnie w domu na pięknej, odludnej wyspie. Ona jest radykalna i bezkompromisowa. On jest mądry i ironiczny. Łączy ich samotność rozumiana jako wolność. On proponuje jej pracę w zamian za jedzenie. Ona zgadza się pod jednym warunkiem: żadnych osobistych kontaktów między nimi, po prostu praca. Wkrótce oboje stają się siebie ciekawi. Z jednej strony chcieliby utrzymać zasadę, aby nie połączyło ich „nic osobistego”, ale z drugiej pragną ją zerwać. Ich proste życie wyznacza cykl dni i nocy, pracy i odpoczynku. Powoli jednak zbliżają się do siebie. Kto pierwszy złamie warunki umowy? Zaskakująco mocny debiut mieszkającej w Holandii polskiej reżyser – Urszuli Antoniak. Film skutecznie bada granice pomiędzy samotnością a potrzebą towarzystwa i ludzkiego ciepła.
„CO NAS KRĘCI, CO NAS PODNIECA „
reżyseria: Woody Allen
Po sukcesach ostatnich filmów, Woody Allen powraca z nową komedią, w zgodnej opinii widzów i krytyków, najśmieszniejszą od lat: „Co nas kręci, co nas podnieca”. W Cannes najnowsza produkcja Allena została przyjęta entuzjastycznie – publiczność nagrodziła film owacją na stojąco.
Fabuła, jak zwykle u mistrza pikantnego humoru, porusza tematykę relacji damsko – męskich, które są dla Allena niewyczerpanym źródłem komediowych inspiracji. 20-letnia Melody (Evan Rachel Wood) ucieka od małomiasteczkowej rodzinnej sielanki i znajduje tymczasową przystań w nowojorskim mieszkaniu ekscentrycznego geniusza Borisa (Larry David). W nowym mieście wszystko wydaje się ciekawe i kuszące, a kolejne miłosne perypetie pięknej Melody postawią na głowie nie tylko jej życie, ale także wyzwolą nieoczekiwane żądze w jej statecznej matce (znakomita Patricia Clarkson), która przybyła do Nowego Jorku, by uratować córkę z rąk namiętnych amantów.
„Tak śmiesznego Allena jeszcze nie było” Steven Rea, Philadelphia Inquirer
