Codziennie obejrzeć będzie można dwa filmy. Godziny seansów: 18:00 i 20:00.
Poniedziałek – 16 lutego – godz. 18:00
„33 SCENY Z ŻYCIA” – Laureat Srebrnego Lamparta na 61 Międzynarodowym Festiwalu w Locarno. To największy międzynarodowy sukces polskiego filmu na tak ważnym festiwalu od 14 lat – to jest, od czasu Srebrnego Niedźwiedzia przyznanego Krzysztofowi Kieślowskiemu w Berlinie w 1994 roku za film „Trzy kolory: Biały”.
Nagroda indywidualna 33 Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za reżyserię, zdjęcia, muzykę, drugoplanową rolę kobiecą.
„Jest to przede wszystkim film o ostatecznej utracie dzieciństwa, o końcu pewnej epoki w życiu i strachu, który się z tym wiąże. Giną kolejne nasze światy: dzieciństwo – to prawdziwe, potem to trochę bardziej dojrzałe, potem zostajemy rodzicami, a potem opuszczają nas nasze dzieci; mamy mężów i kochanków, którzy też znikają i tak powstają kolejne światy”.
Małgorzata Szumowska
Poniedziałek – 16 lutego – godz. 20:00
„BOISKO BEZDOMNYCH” – Nagroda indywidualna 33 Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za drugoplanową rolę męską i kostiumy
Boisko bezdomnych to opowieść o sile, która płynie z przyjaźni i pasji. Film Kasi Adamik pokazuje, że w życiu zawsze tylko jeden krok dzieli nas od znalezienia się na dnie. Czasami jednak ten sam jeden krok może zapoczątkować drogę do pokonania przeciwności losu i doprowadzić do zwycięstwa. Historia nie jest zbyt różowa: nasi bohaterowie potykają się i padają, by powstać i znów upaść. Kłócą się i biją, są wobec siebie nieufni, tracą cierpliwość i wiarę w cel swych działań i swojej walki. Jacek przechodzi wszystkie te etapy wraz ze swymi zawodnikami. W trakcie tej drogi staje się prawdziwym przywódcą, prawdziwym trenerem, prawdziwym człowiekiem. Wiele się dowiaduje o sobie samym i o innych. Uczy się również wiele o miłości. Tym filmem chcemy pokazać, że przez przyjaźń i prawdziwą wspólnotę można uwierzyć, że może być jednak lepiej – mówi o swoim filmie Kasia Adamik. Na jego planie udało jej się zgromadzić wybitnych aktorów: Marcin Dorociński, Bartosz Topa, Eryk Lubos, Jacek Poniedziałek, czy Maciej Nowak wcielają się tu w ciężko doświadczone przez los postaci, które mimo przeciwności nie chcą się poddać i walczą o zwycięstwo – ze swoimi słabościami.
Wtorek – 17 lutego- godz. 18:00
„NADZIEJA” – debiut fabularny Stanisława Muchy
„Nadzieja” jest pierwszym z trzech tytułów składających się na tryptyk autorstwa Krzysztofa Piesiewicza – scenarzysty, przyjaciela i współtwórcy sukcesów Krzysztofa Kieślowskiego. „Wiara – Nadzieja – Miłość” pierwotnie powstała na zamówienie włoskiej telewizji RAI. Jednak niedługo po napisaniu scenariusza, Włosi wycofali się z projektu i jego realizacja stanęła pod znakiem zapytania. Sytuacja uległa zmianie, kiedy Krzysztof Piesiewicz spotkał się z mieszkającym na stałe w Niemczech reżyserem-dokumentalistą Stanisławem Muchą.
Wtorek – 17 lutego – godz. 20:00
„PRZEBACZ”
2006 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Era Nowe Horyzonty” (Wrocław) – Wrocławska Nagroda Filmowa w konkursie „Nowe Kino Polskie” dla producentki Marty Plucińskiej i reżysera Marka Stacharskiego
2007 – Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” (Września) – nagroda dziennikarzy „Jańcio Wodnik” dla reżysera Marka Stacharskiego
2006 – Festiwal Polskich Filmów Fabularnych (Gdynia) – nagroda Prezydenta Gdyni dla Marty Malikowskiej za najlepszy debiut aktorski
20-letni Stan należy do ulicznego gangu. Napada na ludzi, okrada sklepy. Pewnej nocy Stan pod silną presją grupy gwałci młodą dziewczynę Joannę. Podczas ucieczki przed policją, po próbie kolejnego włamania, Stan łamie nogę. Przebywa w szpitalu, w którym Joanna pracuje jako pielęgniarka. Dziewczyna nie rozpoznaje swojego oprawcy ale chłopak poznaje dziewczynę. Teraz jest skazany na jej opiekę. W chłopcu narasta poczucie winy oraz rodzi się uczucie do dziewczyny.
Środa – 18 lutego – godz. 18:00
„CZTERY NOCE Z ANNĄ”
Nagroda indywidualna 33 Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za scenografię i dźwięk.
Zrobiłem film, jaki chciałem. Jestem odpowiedzialny za każdą sekundę, za każdy element, który się w nim pojawił. To dobre, ożywcze uczucie. Tak chciałem. – Jerzy Skolimowski
Atmosfera jak z dusznego snu. W szpitalu w prowincjonalnym miasteczku pracuje pielęgniarka Anna (Kinga Preis) i zakochany w niej Leon (Artur Steranko). Kobieta ledwie zauważa introwertycznego adoratora. On tymczasem podejmuje próby zbliżenia się do niej. Leon odurza Annę środkami nasennymi, a w nocy wkrada się do jej pokoju. Obserwuje śpiącą kobietę. Czerpie radość z jej widoku, bliskości. Chce być blisko niej. Każdej kolejnej nocy pozwala sobie na więcej. Aktorski duet: Kinga Preis i Artur Steranko wyczarowują na ekranie atmosferę napięcia, niejednoznaczności, samotności, która chcąc zostać przełamana, spada na bohaterów z potężniejszą siłą. Emocje o takiej intensywności potrafią przekazać tylko wybitni aktorzy prowadzeni przez charyzmatycznego reżysera. Jerzy Skolimowski, porzucając film, przez ostatnich siedemnaście lat z sukcesem zajmował się malarstwem. Pewnie dlatego zaprosił do współpracy nad historią Cztery noce z Anną operatora Adama Sikorę, malarza kamery, znanego ze zdjęć do filmów Lecha Majewskiego: Angelus, Wojaczek, Pokój saren. Pięknie wykadrowane zdjęcia Sikory wyławiające emocje zarówno z najdrobniejszych detali, jak i z ludzkich twarzy, opowiadają obrazami współczesną wstrząsającą historię trudnej do zaakceptowania, choć pięknej miłości. Film otwierał prestiżowy przegląd „Piętnastu reżyserów” na tegorocznym festiwalu w Cannes. Obecni na pokazie Jerzy Skolimowski oraz Artur Steranko zostali nagrodzeni kilkuminutową owacją na stojąco. Francuska krytyka przyjęła film entuzjastycznie.
Środa – 18 lutego – godz. 20:00
„MAŁA MOSKWA”
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych, Gdynia 2008
– Wielka Nagroda „Złote Lwy”
– Nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą dla Svetlany Khodchenkovej
– Nagroda Rady Programowej TVP
– Nagroda Prezesa Zarządu Telewizji Polskiej
Jest rok 1967. Jura, pilot i niedoszły kosmonauta, trafia do Legnicy (Małej Moskwy), największego garnizonu wojsk radzieckich w Europie Wschodniej. Towarzyszy mu piękna, młoda żona – Wiera. Zafascynowana polską poezją i muzyką Rosjanka, wygrywa „konkurs przyjaźni”, śpiewając w części po polsku „Grande Valse Brillante” Ewy Demarczyk. Wtedy właśnie poznaje polskiego oficera i muzyka – Michała. Początkowo broni się przed obudzonym wówczas uczuciem, w końcu jednak ulega tej wielkiej zakazanej namiętności.
Film przenosi nas do świata, w którym w jednym mieście, oddzieleni murami i zakazami żyli Rosjanie i Polacy, którzy mimo strachu i powszechnej inwigilacji kochali, cierpieli i mieli swoje marzenia…
